Afvalputje (19-7-2024)
Hoe kunnen ze in godsnaam denken dat één uurtje in de week genoeg is.
Ze noemt het zelf het afvalputje van de GGZ, daar waar ze ‘alles geprobeerd’ hebben maar dat niet gewerkt heeft krijgt ze nu uit coulance nog één uurtje in de week. Tot nu toe heeft ze alles overleefd anorexia, verslaving, financiële schulden en haar suïcidale neigingen. Meerdere keren crisis opvang en volgestopt met medicatie.
Ze heeft trauma op trauma gekregen, ook tijdens haar behandeling in de GGZ. Nieuwe trauma’s, heftige trauma’s van misbruik en geweld waar over heen gelopen wordt alsof het niets is. Of in ieder geval niets mee gedaan wordt want de crisis dienst is alleen voor crisis en niet voor behandeling.
Toen ik net begon met IFS heb ik haar anderhalf jaar begeleid, om niet, omdat ik de kracht in haar zag en de hoop nog voelde. Jong, arts, in opleiding tot psychiater, maar uitgevallen en steeds meer afgedaald omdat nooit iemand het ontwikkelingstrauma had gezien. Haar delen zijn enorm sterk en laten bijna niemand toe. Ik heb haar losgelaten op het moment dat ze weer iets van zichzelf terug gevonden had en langzaam weer begon met werken. Wetende dat ze altijd weer terug kon komen en het lijntje zou blijven.
Als ze mij belt gaat het slecht. Bar slecht. Haar relatie is uit, ze verzuipt in de oude trauma’s waar nog steeds niets mee gedaan en als toppunt heeft ze het weekend een vriendin geholpen die naar huis gestuurd is om te sterven. Een vriendin met anorexia. Een vriendin die op het punt waar het lichaam stervende is, het verlangen om te leven weer voelt. Ze wil niet dood, maar leven nu het niet meer kan. En dan roept ze de hulp in van iemand die ze vertrouwd, omdat dat één van de weinigen is die het begrijpt, omdat ook zij daar geweest is. Omdat er gewoonweg niemand anders is, terwijl ook de ander al haar leven lang watertrappelt om te blijven overleven en op het punt staat te verzuipen.
Ik zit huilend op het kleed in onze woonkamer als ik dit alles hoor. Ik huil met haar mee in al het onvermogen en verdriet wat ik met haar voel. Om haar vriendin die het leven moet verlaten, maar ook om haar. Juist omdat ik voel en weet dat er voor haar nog hoop is, maar niemand het ziet of doet wat nodig is en ook ik het niet alleen kan.
Het liefst zou ik een team om haar heen zetten, een team van voelende mensen zoals ik die inmiddels ken. Een team wat voor haar delen kan zorgen op het moment dat zij dat even niet meer kan. Een team wat in een kortere tijd zoveel meer kan doen dan jarenlange behandeling in de GGZ wat het oprecht soms alleen maar erger maakt en versterkt omdat de delen nooit echt gezien en gehoord worden. En nee dat is niet een team wat vanaf afstand probeert te verantwoordelijkheid bij haar terug te leggen met één uurtje in de week, dat is simpelweg nooit genoeg. Er echt vanuit het Self zijn voor de ander op het moment dat het nodig is, zodat de ander langzaam weer het vertrouwen krijgt het zelf te kunnen doen. Dat is de sleutel.