Afwijzing (16-12-23)

“De andere therapeut durfde het niet aan om met mij te werken omdat ik soms gedachten over de dood heb”

Als ze het zegt merk ik wel dat er een deel geactiveerd wordt bij mij. Niet over haar of haar gedachten over de dood. Voor mij is dat niet anders dan een beschermer die haar wil verlossen van de pijn. En op het moment dat ik dat benoem is de oplichting zichtbaar in haar hele systeem. Ze zakt bijna even in elkaar als ze alle vastgehouden spanning loslaat. Als een ballon die leegloopt. Dat is wat er gebeurt als het er mag zijn.

Ondertussen check ik even in bij mijn deel wat nog steeds met stoom in z’n oren zit. Hoe kun je als IFS therapeut iemand afwijzen zomaar, het probleem bij de ander leggen en de ander ‘te complex’ maken zonder uitleg dat het je eigen delen zijn die bang zijn, dat je daar zelf nog werk te doen hebt. Want dat is wat er is. Terwijl je op deze manier de ander nogmaals afwijst en het gevoel geeft dat het aan haar ligt. Precies dat nogmaals doen waar het oorspronkelijke trauma ooit mee is begonnen. En dus komt er weer een laagje trauma en extra spanning bij.

En nee ik werk niet standaard met de doelgroep die juist geholpen zou moeten worden door de GGZ. Maar er is een groep die bij de GGZ buiten de boot valt. Meestal zijn het de meest gevoelige, sensitieve, intelligente, mooie mensen. Die feilloos doorhebben waar de ander vanuit zijn / haar belaste delen werkt en waar dat opmerken vaak bestempeld wordt als niet mee willen aan de therapie. Maar het ligt niet aan de therapie. Welke therapie dan ook. Het ligt aan de veiligheid en vertrouwen er echt te mogen zijn. Met al je delen.

En dat betekent vaak vooral eerst werk voor de therapeut. Want nog veel te vaak zit de therapeut sturend aan tafel, vanuit de wens iets te willen veranderen of vanuit de angst erger te voorkomen bij de cliënt. Terwijl heling begint bij echt helemaal aanwezig zijn vanuit je Self bij de ander.