Brief aan Anne (9-11-24)

Hai Anne,

ik had papa even een artikel gestuurd omdat het voor mij precies uitlegt hoe het zit en waar ik gister nog geen woorden voor had. Ik ben het alleen niet eens met de tips en adviezen aan het eind, daarom had ik het eerst naar papa gestuurd omdat ik je niet wilde verwarren. En papa is het gelukkig helemaal met mij eens.

Het artikel legt mooi uit wat ik gister het ‘autisme’ stukje van jou noemde. Dat deel met die enorme gevoeligheid die bij Anne hoort en waar Anne ongelooflijk mooie dingen kan doen als ze maar weet hoe het werkt en hoe ze zich kan beschermen tegen alles wat teveel is wat binnenkomt.

Het ‘probleem’ is dat toen jij nog klein was jouw brein zelf al manieren voor bescherming gezocht heeft voor alles waar het voelen toen al te veel was. Eerst op hele simpele manieren, maar toen dat niet meer werkte omdat er ook steeds meer trauma kwam in werd dat steeds extremer en dwingender. En uiteindelijk is het zo extreem en ingewikkeld geworden dat je brein er zelf een verhaal van moet maken wat moet blijven kloppen. Want als het verhaal niet meer waar is, klopt er niets meer van alles wat er tot nu toe was en lijkt het of je wegvalt en niet meer bestaat. En dat is de grootste angst en om die angst te onderdrukkken ontstaat er een gek genoeg een ander stukje in je brein die dat op wil lossen door je van de pijn te verlossen met de dood.

Als je er zo van een afstandje naar kunt kijken kun je ook zien dat het eigenlijk heel gek is dat de oplossing voor ‘de angst voor er niet meer zijn’ door jouw brein gevonden wordt in ‘de dood’. Maar de stukjes in jouw brein kunnen dat niet zien omdat er geen verbinding tussen is. Je schiet feitelijk van het éné beschermingsmechanisme in het andere beschermingsmechanisme, zonder Self wat het nog kan overzien en wat weet wat waar is. Zo is je OCD ook niets anders dan een stukje van jou wat met dwang nog iets van controle te houden in alles wat te veel is, net als de anorexia. Allemaal losse stukjes in jou die jouw Anne proberen te beschermen en die opgebouwd zijn uit alle negatieve herinneringen uit het verleden.

Nu kun je naar al die herinneringen uit het verleden terug gaan en stukje voor stukje wordt de benodigde bescherming dan steeds een beetje minder. Maar daar waar er heel veel is en alle stukjes in jou alles in werking zetten om daar vooral niet heen te gaan wordt het best lastig om naar alle stukjes herinneringen te gaan. Net als een bol wol die helemaal vast zit geklit zit in elkaar. Een bol wol waar allemaal losse draadjes uitsteken, maar als je daar aan trekt het ergens anders op een plek alleen maar nog veel vaster gaat zitten.

Betekent dat nou dat ik geen hoop meer heb voor jou? Absoluut niet, want ik kan het Self van Anne nog voelen bij jou en ik geloof absoluut met alles wat ik weet in het Self helende vermogen. Het Self regelt het wel, net als dat er nu nieuwe trauma herinneringen opkomen, dat gebeurt vanSelf zonder dat je daar iets voor doet. En ja dan kun je gaan voelen, wat weer te eng en te groot is, waardoor je weer in je bescherming schiet.

Maar eigenlijk wat die stukjes in jou nog niet weten is dat je niet dood kunt gaan aan teveel voelen, het is de angst voor het voelen en alle reacties die daarop komen die het zo groot maakt. Maar met voelen op zich kan er niets mis gaan. Voelen is juist goed, want alles wat nu nog opgeslagen is in je lijf staat te trappelen om gevoeld te worden. En gezien te worden in hoe erg dat was. En dan niet in de vorm van een herbeleving waar je inschiet terwijl je alleen bent, maar dat er iemand bij je is in het moment waar dat vroeger nooit zo was en doet en zegt wat er toen nodig was geweest. En uiteindelijk zal jouw Self de enige zijn die dat echt kan doen, en die alle verbindingen tussen de delen weer kan gaan helen, en dat moet in kleine stapjes en vanuit rust zoals ik ook al zei omdat het anders teveel wordt en te snel gaat en de delen in jou het dan weer gaan overnemen uit bescherming.

Dus dat vraagt eigenlijk dat de delen die jou zo beschermen mij steeds meer een klein beetje gaan vertrouwen. Zodat er steeds en steeds meer in hele kleine ministapjes steeds meer ruimte komt voor jouw Self. Zodat we vanuit jouw Self naar al die delen van jou kunnen gaan die het trauma dragen en die ervoor zorgen dat jij keer op keer weer in een herbeleving schiet. Maar dat kan pas als het echt helemaal veilig is en de delen in jou die jou zo beschermen mij ministapje voor ministapje steeds een beetje meer gaan vertrouwen. Eigenlijk zoals ik je nu ook al zie doen. Dat geeft mij hoop, terwijl ik tegelijkertijd ook weet hoe ongelooflijk zwaar en K dit is, en dat je het na jarenlange behandelingen en traumatisering daar waar je hulp had moeten krijgen het bijna niet meer te doen is. En dat snap ik ook, helemaal in alles. Maar ik hoop dat je nog even kunt blijven hangen en kunt gaan ervaren dat er altijd hulp is, op een manier die je niet verwacht of bijna niet kunt geloven. Die geen vorm heeft of in woorden te vatten is, maar die is er. En dat weet ik, want dat ik zag en al herkend had voordat IFS op mijn pad kwam. En voor mij heet dat het grotere Self. 

En tot slot geen idee waarom het opkwam maar het kwam op dus ik deel het. Terwijl ik het laatste stukje schreef kreeg ik een beeld van iemand die in een snelstromende rivier ligt, bijna weggespoeld wordt door het water, iemand die zich met man en macht aan de laatste tak vasthoudt om te overleven. Uitgeput omdat alle kracht gegaan is in het vasthouden waardoor loslaten niet meer kan, omdat er geen kracht meer is om te zwemmen. Precies op zo’n moment kan er hulp komen door een voorbijganger die ineens langskomt of zelfs de tak die afbreekt waardoor de persoon meegevoerd wordt door de stroming en als vanSelf iets verderop in een bocht aan de kant van de oever waar het ondieper is weer ineens vaste grond onder de voeten voelt.

❤️

buruma-blijd-hoogewys_2021_omgaan-met-emoties-bij-meisjes-met-autisme