Buitenkant versus de binnenkant (8-5-2025)

Toen ik acht jaar geleden begon met schrijven op LinkedIn (en een deel van mij heeft nu spijt dat een ander deel van mij periodiek alle posts heeft verwijderd) deelde ik eerst al mijn kennis over trauma. Dat werd gezien en gewaardeerd en er kwamen meer en meer volgers bij. Ik voelde mij groeien, maar tegelijkertijd (wat ik toen nog niet wist) groeide ook de polarisatie in mij tussen de buitenkant en de binnenkant. Tussen de delen die zich ineens gezien en gehoord en gewaardeerd voelden en het verhaal vertelden en de delen diep van binnen die nog lang niet geheeld waren en door het verhaal wat een verhaal op zich werd opnieuw niet echt gezien en gehoord werden.

Ik zie het te vaak gebeuren. Mensen die ineens groter groeien als ze starten met delen, maar daarna een verhaal omhoog moeten houden omdat ze dan schijnbaar geheeld zijn en de kracht hebben gevonden. Die kracht wordt dan gewaardeerd en bejubeld terwijl er niet doorgevraagd wordt of even stilgestaan wordt bij de vraag hoe is het nu eigenlijk echt met jou. En precies dat is er nodig. Niet alleen de kracht waarderen maar al onze delen zien en welkom heten. Dat is wat er nodig is. Anders kom je uiteindelijk uit bij de grootste firefighter van allemaal.

Uiteindelijk werd ook bij mij in 2020 de polarisatie zo groot dat ik in crisis kwam. Pas toen ik echt durfde te delen over mijn binnenkant en vanuit mijn Self voor al mijn delen kon spreken / schrijven begon het pad van heling. Ik weet dus wat de kracht daarvan is én dat de crisis ofwel zo groot moet zijn ofwel de omgeving zo veilig om deze eerste stapjes te maken. En LinkedIn is al langer niet een veilige omgeving meer voor mij, dat is waarom ik gestart ben met de community. Om anderen de kans te geven te delen en te helen zoals LinkedIn dat voor mij heeft gedaan destijds.