De moederwond (15-10-23)
Mijn moeder komt uit een familielijn van misbruik, geweld en alcohol. Mijn vader uit een familielijn van groot verlies en lijden. Ik ben in Tanzania geboren, tot met 18e 10 keer verhuisd, met twee lagere scholen en drie middelbare scholen. Ik ben misbruikt door een man in de bosjes met nog geen vier jaar. Eén van mijn eerste jeugdherinneringen waarvan ik mezelf altijd verteld heb dat het niet zoveel voorstelde en iedereen wel eens overkwam. Thuis moesten we altijd presteren, beter zijn dan de rest en vooral onszelf aanpassen aan de ander. Voor de buitenwereld leken wij een model gezin.
Los van alles wat ik in mijn jeugd meegemaakt heb wat voor trauma gezorgd heeft is mijn grootste wond de moederwond. En net als bij veel van mijn cliënten heb ik het tot in mijn veertigste niet willen en kunnen zien. Uit loyaliteit en angst voor het verbreken van de verbinding. Omdat dat is wat er gebeurde. Niet precies doen zoals het moest leidde tot straf (wat eigenlijk nog het meest makkelijk of duidelijk was), of de silent treatment of erger, tot ik mijn excuus aanbood voor iets wat ik niet gedaan had of in ieder geval een reactie was op de delen van de ander.
Van jongs af aan heb ik geleerd dat ik vooral niet mezelf mocht zijn om in verbinding te blijven met de ander, ik heb geleerd mijn mond te houden, te pleasen, mij in bochten te wringen om aan de wensen van de ander te voldoen en vooral dat niemand echt te vertrouwen is. Mijn bijna natuurlijke eerste reactie als iemand op straat tegen mij aan loopt is ‘Sorry’.
Sinds IFS kan ik zien dat het de delen zijn van mijn moeder, die om haar eigen wonden te beschermen, dit op deze manier moesten doen. Ik hou van mijn moeder, met heel mijn hart, maar er zijn ook delen in mij die weggestopt zijn, nog steeds grote angst hebben en nog lang niet geheeld zijn. En zoals Frank Anderson zo mooi zegt, om te helen moeten alle delen er mogen zijn. De delen die met heel hun hart van hun ouders houden en de delen die pijn hebben geleden en onrecht is aangedaan. Zodat ook dat gehoord en geheeld kan worden.
En ja theoretisch is het het Self die dat als enige kan doen, maar dat is nog niet zo eenvoudig als je elke keer als je naar die wond gaat een fikse beschermer van jezelf tegenkomt. En daarin helpt dan toch echt de erkenning van de ander. Juist omdat die beschermer de erkenning nodig heeft om echt gehoord en gezien te worden. Maar veelal gebeurt dat nooit, omdat met die erkenning van de ander ook de eigen wond van de ander weer blootgelegd wordt.
Als de ander een heel leven gebouwd heeft om vooral het trauma niet te raken dan is het nodig opnieuw te leren kiezen voor je zelf en te begrenzen waar niet anders kan. En dus is het stapje voor stapje, en laagje voor laagje jezelf helen, vanuit je Self. Als je geluk hebt met anderen om je heen die je inmiddels wel durft te vertrouwen en die bevestigen dat jij niet gek bent en het niet aan jou ligt.