De strijdbijl begraven (12-3-25)
Ik heb een deel wat de strijdbijl wil begraven en het vechten moe is. Dat doe ik namelijk al mijn hele leven. Vechten voor wat waar is en klopt. En ik heb een deel wat vindt dat ik door moet gaan en niet op mag geven. Dat ik op moet komen voor de mensen die keer op keer weer beschadigd worden door de delen van de ander.
Onder de polarisatie van deze beide delen zit trauma energie. Mijn eigen wond van het zelf steeds keer op keer beschadigd zijn door de delen van de ander. En daar ben ik mij terdege van bewust. Heb het zelfs een keer ingebracht bij een demo van Richard Schwartz. Juist omdat ik weet dat activisme niet of minder werkt als er vermenging is met trauma energie. Maar ook hij kan in één sessie niet fixen wat er al een heel leven zit.
En misschien hoeft hij het ook niet te fixen, want dat wat ik doe is tegelijkertijd ook mijn kracht. Het komt vanuit mijn Self, alleen ontstaat er een vermenging met delen die nog trauma dragen, en dat geeft een dubbelheid die iets doet met mensen. Feitelijk is het mijn onvermogen om het nu al op de juiste manier te doen die gevoeld wordt door de ander, maar de intentie er onder is zuiver. En ook dat wordt gevoeld.
Dit is wezenlijk anders dan de mensen die de dingen vooral vanuit hun delen doen, en waar het contact met het Self nog ontbreekt. Of het nu een ego gedreven deel is (om vooral de eigen pijn te verhullen) of een cognitief deel is wat als een dun bovenlaagje vernis lijkt te zijn maar waar het Self nog niet echt gevoeld wordt omdat daar gewoonweg nog geen contact mee is.
De mensen die op mijn pad komen en waarmee ik werk zijn vaak de mensen die met deze gevoeligheid geboren zijn, net als ik. Die in de kern ook heel goed kunnen voelen wat authentiek Self is of dat er delen zijn die een trucje doen of vooral iets kopiëren van een ander. En daar waar er ook nog gevaar was hebben deze mensen een uiterst gevoelige delen detector ontwikkeld. Juist omdat ze ooit geleerd en ervaren hebben dat belaste delen gevaarlijk zijn.
Het probleem is alleen dat als kinderen opgroeien in een wereld vol delen en ze maar vaak genoeg verteld worden dat zij het mis hebben ze het ook gaan geloven. Zeker als het met harde hand onderdrukt wordt. Dan leer je wel luisteren naar de delen van de ander om jezelf veilig te houden en dan weet je niet meer wat waar is voor jezelf. En soms is je Self zo ver weg dat je de delen van de ander blijft volgen.
En ook dat kan dan weer tot een polariteit leiden, tussen wel voelen en niet durven uiten. Of iets voelen zonder te weten wat omdat het zo lang onderdrukt is. Of je lijf wat je uiteindelijk verteld dat er iets niet klopt, zonder dat je je ergens van bewust bent. Als je dan de weg terug naar je Self hebt gevonden, heb je opnieuw te leren hoe je daar op de juiste manier uiting aan kunt geven. En dat leer je niet uit een boekje, of in een magische sessie, maar vooral door te doen in het leven en opnieuw voor jezelf te leren zorgen vanuit je Self.