Een dure auto of therapie (23-4-24)
Toen ik na mijn studie begon te werken had ik een goede baan, net als mijn partner. We waren gezegend zonder dat we ons daar zelfs zo bewust van waren. In de tijd volgde er een groot huis, twee dure auto’s en een boot. Toen de kinderen kwamen vlogen we de hele wereld rond naar mooie luxe bestemmingen. Het leek het perfecte plaatje.
Tot mijn eerste burn-out kwam op mijn dertigste, gevolgd door nog één en nog één en mijn wereld zoals ik die kende langzaam afbrokkelde. Re-integreren op werk en therapie na therapie hielp niet. Het trauma wat er al zat en nooit gezien was kwam naar boven, en voor mij voelde het in de tijd (en nog lang daarna) alsof ik mij op een zinkend schip bevond. Nog net met mijn lippen boven het water voordat ik zou verdrinken.
Alle reguliere hulp hielp niet. In mijn trotsheid had ik ontslag genomen om voor mijzelf te beginnen, want ja je moet het toch echt zelf kunnen doen. Gelukkig kon ik mijn oude werk als risicomanager nog oppakken als zzp’er. En dat gaf financiële ruimte, ook al koste het mijn gezondheid om het vol te kunnen houden. Alles om het plaatje hoog te houden.
Langzaam aan werden de dure vakanties vervangen door persoonlijke ontwikkel trajecten en de auto’s ingeruild voor kleine oude varianten. En dat werkte en gaf lucht, en tegelijkertijd ook heel veel stress. Ik voelde namelijk aan alles dat dit het juiste pad was, maar omdat ik steeds minder kon werken kon ik niet meer betalen wat ik zo nodig had.
Ik kwam letterlijk helemaal vast te zitten en dat triggerde niet alleen al het oude trauma maar zorgde ook voor nieuw trauma erbij. Over het huis moeten verkopen, de kinderen niet meer kunnen geven wat zij nodig hadden en meer. En letterlijk in een wereld waar niemand dat begreep omdat iedereen om ons heen nog in het ‘perfecte’ plaatje leefde.
Al het innerlijk werk en de opleidingen die ik gedaan heb, hebben mij een kleine vijftigduizend euro gekost. Gelukkig hebben we ons huis kunnen houden, hebben we nooit veel waarde gehecht aan dure materiële zaken en trekken we ons weinig aan van het rijden in een oude auto’s met deuken.
Vanaf mijn dertigste tot nu, bijna vijftig. Twintig jaar worstelen en watertrappelen totdat het lichter werd, en alles op eigen kracht. Niet omdat er hulp kwam of aangeboden werd. Letterlijk alles zelf uit moet zoeken en de weg terug weer moeten vinden. Inmiddels weet ik hoeveel hoog opgeleide, gevoelige mensen rondlopen en vastzitten in oud trauma. Soms net als ik destijds echt meer geen weg meer eruit weten. En dat in een wereld waar niemand het lijkt te begrijpen. Juist omdat de kennis over trauma nog zo vaak ontbreekt.
Het moet pijn doen om echt te willen veranderen wordt wel eens gezegd. Daarom is het oké om veel geld te vragen voor iets, zodat mensen het echt waard vinden en extra gemotiveerd zijn om te veranderen. Maar zo werkt het niet voor mensen met complex trauma. De realiteit is dat die alleen maar vaster en vaster komen te zitten. Tot ze het opgeven en niet meer door kunnen gaan. En dan stopt soms alles. Ook het leven.