Eet-bescherming (27-8-24)
In het geval van eetstoornissen (ik noem het liever eet-overlevingsmechanismen) geloof ik dat er altijd iets speelt in de gezinsdynamiek wat niet gehoord en gezien wordt en wat door het kind met het gevoeligste systeem opgepikt en gedragen wordt.
Eigenlijk heb ik dat altijd al gevoeld en geweten maar de documentaires die ik gezien heb, de boeken die ik hierover gelezen heb en zeker ook de cliënten die ik gehad heb bevestigen allemaal dit beeld. Dat beeld wordt nog eens bevestigd door de filmfragmenten over euthanasie waarin het zo duidelijk wordt dat er echt geen andere weg meer is dan stoppen met het leven omdat het leven niet meer wil. Ook daarin zie ik een opeenstapeling van (dwang) behandelingen die niet werken, vooral gericht op het kind terwijl de ouders buiten schot blijven, terwijl het voelbaar is dat er daar ook zoveel zit. Misschien niet voor de gemiddelde kijker, maar zeker wel voor degenen met net zo’n gevoelig systeem.
En nee niet altijd alles ligt aan de ouders, maar een kind heeft de ouders nodig om zich veilig te voelen en gehoord en gezien te worden in dat wat er is en gevoeld wordt. En hoe groter de rugzak bij de geboorte en hoe gevoeliger het kind hoe groter de veiligheid moet zijn. Een kind met een gevoelig systeem pikt namelijk letterlijk echt alles maar dan ook alles op van de ouders en de omgeving.
De ouders zijn voor een jong kind vaak alles wat ze hebben. De ouders zijn hun wereld. Voor meisjes vaker nog de moeder. Een emotioneel afwezige moeder doet wat met een kind, zeker met gevoelige dochters. En als er dan ook nog een rugzak bij komt bij de geboorte of er gebeuren genoeg grote dingen in het leven van het kleintje waar de veiligheid ontbrak, is daar vaak het eerste zaadje geplant wat zich later in het leven ontwikkeld tot zo iets veel groters en soms bijna niet meer te stoppen.
Juist ook omdat de ouders de wereld zijn, en het kind voor de ouders afhankelijk is voor de overleving komt het kind in een loyaliteitsconflict. En als de patronen er goed diep ingesleten zijn kan dit loyaliteitsconflict een leven lang duren. Dan mag je niet aan de ouders komen terwijl het ergens diep van binnen nodig is om te mogen en kunnen zeggen ‘ja jullie waren de beste en de liefste’ én ‘dat wat jullie daar gezegd en gedaan hebben heeft mij pijn gedaan en had nooit mogen gebeuren’. En daar waar een kind nog in huis woont bij de ouders en afhankelijk is van hen staat dat letterlijk heling in de weg.
In mijn optiek moeten vaak juist de ouders van kinderen met ‘stoornissen’ in therapie, alleen ontbreekt in onze GGZ vaak de gevoeligheid en de kennis over trauma om de vinger op de juiste plek te leggen en daarmee wordt het kind de dupe. En dat raakt mij elke keer weer opnieuw enorm en triggert opnieuw mijn eigen wonden.
Ik blijf hopen dat er in de GGZ zoveel meer kennis van trauma komt en dat we zoveel eerder de juiste dingen gaan doen, opdat er nooit meer een discussie hoeft te komen over euthanasie op jong volwassenen of zelfs kinderen. Als we namelijk in die discussie terecht komen zijn we feitelijk al veel te laat en heeft het systeem in alle opzichten al gefaald. Verstuurd vanaf mijn iPhone