Elke keer volgen wat klopt (4-5-2025)
Zaterdag avond tien uur. Een berichtje op mijn telefoon of ik tijd heb om te bellen. Ik lig al in bed, mijn dochter ligt naast mij voor een avondknuffel en ik ben moe van de dag. Veel van mijn cliënten hebben heel veel tijd nodig om te durven uitreiken, sommigen doen het nooit. Nog nooit heeft er iemand bij mij misbruik gemaakt van het feit dat ik ook in het weekend of ‘s avonds bereikbaar bent. Het hoort voor mij bij het werken met mensen met complex trauma. Echt beschikbaar zijn op het moment dat het nodig is.
Ik check in bij mijzelf. ‘s Avonds is nooit mijn beste tijd, dan ben ik moe en kan ik niet meer helemaal vanuit Self bij de ander zijn. En bij complex trauma is alle Self nodig en heb je open en eerlijk te zijn over de delen die aanwezig zijn. Omdat die toch wel gevoeld worden door de ander en het ook direct door de ander vertaald worden naar ‘Ik was fout, het is mijn schuld, ik had het nooit mogen vragen etc’. Internaliseren heet dat in mooie woorden. Dus ik app mijn client dat ik al op bed lig en of appen ook kan. Dat lukt mij ‘s avonds altijd nog wel en dat werkt net zo goed. Soms zelfs beter omdat het voor delen veiliger is, waardoor er meer toegang is tot Self. Ook bij mij.
Ondertussen ligt mijn dochter nog naast mij. Ik check of het oké is en ze geeft mij alle ruimte, eigenlijk al voordat ik het vraag. Voor mijn gezin is dit inmiddels onderdeel van het leven en het helemaal oké. Omdat ze gezien en ervaren hebben wat een verschil het maakt. En ja elke keer opnieuw check ik eerst en vooral bij mijn Self of het echt klopt voor mij op dat moment. Want als het echt klopt voor mij vanuit mijn Self klopt het ook echt voor de ander.
De mensen die ik begeleid hebben de oplossing nooit in de reguliere GGZ kunnen vinden. Vaak zijn ze op een bepaalde manier neurodivergent, supergevoelig, heel intelligent en vooral heel mooi en puur. Eigenlijk zijn ze nooit echt gezien en begrepen en hebben ze zich daardoor al heel vroeg leren aanpassen aan wat het systeem vraagt. Vaak zijn het ook degene die het trauma in de familielijn zichtbaar maken als de kanaries in de kolenmijn. En als dat alles niet gezien wordt, label op label geplakt wordt met als doel te fixen wat volgens het systeem niet klopt zorgt dit uiteindelijk voor trauma op trauma en daardoor soms de meest extreme beschermers in IFS termen.
Als ik een half uurtje later het app gesprek afrond en mij omdraai, geeft mijn dochter aan dat ik nog wel meer tijd mag nemen. Maar het is goed zeg ik haar, het voelt voor nu weer even afgerond en iets rustiger. Ik knuffel haar extra stevig en ben weer volledig met mijn aandacht bij haar. Vooral dankbaar voor het leven wat ik nu mag leven, mijn dochters, mijn man en zeker ook mijn cliënten van wie ik dagelijks nog zoveel leer. Soms snappen delen van mij nog niet hoe ik hier ooit in verzeild ben geraakt en hoe ik kan doen wat ik doe. Maar het heeft geen verklaring nodig, want het klopt. En dat volgen is elke keer weer het enige wat nodig is.