Grassprietje (9-9-24)
Deze week liep ik ineens meerdere malen met een grasspriet in mijn mond. Tijdens de Bas wandeling met alle spanning in mijn lijf greep mijn hand dan ineens naar zo’n lange grashalm, trok het eindje eraf en stak hem in mijn mond. Een beetje heen en weer bewegend wipte hij dan voor mijn gezicht terwijl ik de smaak van vroeger proefde in mijn mond.
Eerst gaf ik er geen aandacht aan, het was een automatische beweging uit het niets. Wel merkte ik iets aan de reactie van mijn jongste dochter als e mee liep die dit maar gek vond. Dat maakte al dat ik wat meer bewust werd dat ik het deed en dat er schijnbaar iets van lading of een boodschap achter zat. Welke het was wist ik nog niet, dus bleef ik gewoon volgen van mijn lijf deed.
Na het schrijven op LinkedIn gister trok ik weer het bos in, manlief mee dit keer voor de gezelligheid terwijl ik nauwelijks te bereiken was. Half gedissocieerd en volledig in de afweer op alles wat hij zei. Maar het bos hielp ook in de verzachting en ergens halverwege plukte ik weer een grashalm, maakte een stukje kaal en stak deze in mijn mond, terwijl ik mij nu even bewust afvroeg wat voor gevoel dit mij gaf en welke leeftijd hierbij horen. Het gevoel was duidelijk, vrij, onbevangen, met glinsterogen de wereld in kijken en een tikkeltje ondeugend. Daar ging die grasspriet over.
En terwijl ik in de auto stapte, in stilte gehuld en mijn ogen dichtdeed terwijl ik de grasspriet nog proefde vroeg ik mij ook af wat dit mogelijkerwijs met Oxford te maken had. En toen werd het mij duidelijk. Dit gevoel van vrijheid was het gevoel wat ik had voor onze laatste verhuizing van Indonesië naar Nederland. Van een wereld die veilig voor mij was kwam ik in volle onveiligheid terecht. Thuis en op school. Voor de zoveelste keer een nieuwe school, klasgenoten en docenten die absoluut niet begrepen uit welke wereld ik kwam en keihard werken omdat ik van 7 vakken op de Internationale school naar 14 vakken moest waarvan ik de meeste nooit gehad had.
Ik begon het jaar met 1en en 2en op mijn rapport, en na een jaar keihard werken stond ik op bijna alles een voldoende, behalve op Scheikunde wat ik het jaar daarop kon laten vallen. En dus was ik over. Goed gedaan. Maar dat ik dat jaar voor het eerst letterlijk begonnen was met dissociëren en een een groot deel van mijzelf had weggestopt heeft niemand gezien.
Dat is wel het jaar waarop ik mijn eerste boek schreef, over een meisje wat zich zo ongelooflijk alleen en niet begrepen voelde en haar hond Bas. Op dat moment heeft een deel van mij besloten nooit meer op die manier die verbinding aan te gaan. En terwijl ik mij dat realiseerde, met mijn ogen dicht l, naast mijn man in de auto begonnen de tranen te stromen en kon ik iets van het verdriet van het meisje van toen voelen en toelaten. Wetende dat zij het was die doodsbang was om naar Oxford te gaan en daar een nieuwe groep onbekende mensen te treffen. Omdat het op een bepaalde manier lijkt op toen. En dan doen mijn delen echt letterlijk alles om te voorkomen dat we gaan, omdat dat wat toen was nooit meer gevoeld mag gaan worden. En dat is de spanning. En nu er meer Self is én ik het meisje kan voelen kan ik even bij haar zijn. En haar laten weten dat ze niet alleen is. Want dat is wat ze nodig heeft. En langzaam aan stapje voor stapje kan ze mij laten zien hoe het voor haar was. Dan komt er langzaam weer ruimte voor het ondeugende vrije meisje in mij met de pretoogjes, die zo kan genieten van de natuur en de verbinding met anderen.