Hoogfunctionerend trauma (23-10-23)
Hoogfunctionerend trauma. Volgens mij is het geen bestaande term, maar van mij mag dat het worden. Zodat het eerder gesignaleerd wordt en mensen niet jarenlang hoeven te zoeken naar hulp en zich onbegrepen blijven voelen.
Hoogfunctionered trauma. Mensen die ogenschijnlijk uit goede gezinnen komen, die qua geld en mogelijkheden niets te kort zijn gekomen in hun jeugd, konden studeren en die pas later soms vanaf hun eerste baan, in relaties of na de geboorte van kinderen steeds verder vastlopen. Of al eerder in de puberteit als ze gaan zelf beschadigen, een eetstoornis krijgen of erger. Zonder enig besef waarom. Tot ze meer leren over de impact van trauma en emotionele verwaarlozing (lees het emotioneel niet beschikbaar zijn van de ouders tijdens de jeugd als gevolg van het eigen trauma wat de ouders met zich meedragen).
Hoogfunctionerend trauma. Waardoor je delen creëert die supergevoelig worden in het aanvoelen van de ander, delen die altijd aan het pleasen zijn of streven naar een succes status. Delen die keihard werken en super loyaal zijn. Delen waarbij het precies zo moet en die uit contact gaan, wat zomaar gemislabeld kan worden als autisme, of delen die altijd ‘aan’ staan met het label adhd tot gevolg. En zo kan ik nog wel even doorgaan in de delen die gaan helpen om de pijn van vroeger, de afwijzing en het niet echt gehoord en gezien worden, niet nog een keer te hoeven voelen.
Hoogfunctionerend trauma. Vaak de mensen die het niet redden binnen de structuur van loondienst, maar te trots voor de ww of ziektewet. De mensen die de ander feilloos doorhebben, ook de therapeut tegenover hen, waardoor ze te slim zijn voor therapie of in het ontwijken daarvan. De mensen die überhaupt niet therapie beginnen als iemand niet 100% veilig voelt en transparant is. Nog even afgezien van het feit dat ze vinden dat ze het zelf zouden moeten kunnen doen. Tot er niets meer kan omdat ze helemaal ingestort zijn. En dan is er vaak nog een hele weg te gaan in het zoeken naar de juiste hulp. Omdat het trauma wat er onder zit nog zo vaak gemist wordt, het weer niet gezien en gehoord wordt en de juiste hulp niet komt. Waardoor er feitelijk weer een laagje trauma bijkomt en de weg terug nog langer wordt.
Hoogfunctionerend trauma, misschien is het al wel een bestaande term en zo niet dan bij deze. Want we raken teveel mensen kwijt die zoveel moois hadden kunnen betekenen voor onze maatschappij en deze wereld. En nee in de kern ligt het niet aan de ouders die ook niets anders doen dan ‘overleven’ maar aan de maatschappij en het systeem waarin we vastzitten. Waar meer en presteren altijd beter is, geld de voornaamste drijfweer wordt en we uit verbinding gaan met ons zelf en de wereld. Alles om ook de collectieve en culturele trauma’s niet te hoeven voelen die wij allemaal op één of andere manier met ons meedragen.
Niet alles is trauma krijg ik soms terug. Nee schijnbaar is dit ons ‘normaal’ geworden. Maar het is niet normaal en dat zien we terug in de wereld.