IFS en complex trauma (25-11-24)
Deceptie. Dat is eigenlijk wel het juiste woord voor mijn gevoel na afronding van de IFS level 1 opleiding. Daar waar ik dacht eerst door te gaan tot en met level 3 én certificering merk ik op dat ik het nu even niet meer weet. En ja dat kan ook te maken hebben met het feit dat ik op de laatste trainingsdag vol de griep te pakken kreeg zoals ik deze al jaren niet gehad heb. Maar los daarvan voelt het daaronder zwaar.
Bij elke opleiding die ik tot nu toe gedaan had, had ik het meeste moeite met het oefenen op elkaar zonder goede begeleiding. Daar waar ik gedacht / gehoopt had dat dit op de één of andere manier anders zou zijn in de IFS level 1, liep ik daar ook hier weer tegenaan. En ja ik weet dat ik hier tegen een heleboel heilige huisjes aanschop. Mensen die flink wat geld hebben moeten neerleggen voor ‘de papiertjes’ en aanvullende IFS therapie als vervolg. Want ja na de level 1 wordt inderdaad gezegd dat het nog maar de basis is en wordt vooral aangeraden zelf IFS therapie te ondergaan en de vervolg levels te doen. Een deel van mij krijgt er een soort van ‘piramidespel’ gevoel bij. En dat raakt weer een ander deel van mij, wat de zwaarte voelt. De zwaarte van de verantwoordelijkheid om tegen die beweging in te gaan. Een deel wat zich weer alleen voelt staan want nee natuurlijk gaat niemand zeggen dat ze de opleiding eigenlijk niet zo goed vonden. Want ja het felbegeerde papiertje is binnen. En dan is er ook nog een ander deel die gewoonweg even niet meer weet hoe verder te gaan.
Als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren is het op dit soort momenten vooral even niets te doen. Te vertragen. Het op te schrijven, zodat het mij langzaam aan helderder wordt. Terug naar de wijsheid van Self. Ik weet namelijk als geen ander dat IFS voor mij de sleutel was en voor alle mensen met complex trauma die ik begeleid. Maar niet op de manier waarop het geleerd wordt in de opleiding. Nou ja dan kan het ook wel werken maar is het meer te vergelijken met NLP of voice dialogue. Op een hoger niveau van begrijpen, in plaats van diep doorvoelen en helen.
In mijn eigen trainingen en individuele begeleiding met mensen is voor mij altijd de eerste stap het herkennen van Self (zijnde Self en onbelaste delen). Wanneer weet en voel je dat je in Self zit en wanneer merk je op dat je in je belaste delen schiet. Daadwerkelijk waarnemen van die sensaties in je lichaam, gewaarworden, zonder dat je nog iets hoeft te doen. Self is immers de sleutel. En ja daar waar er nog maar heel weinig Self is zet ik mijn Self in voor het horen en valideren van de belaste delen van de ander. Zodat ze zich stapje voor stapje wat meer gehoord voelen en kunnen ontspannen, waardoor er weer iets meer toegang komt tot Self. En ja bij complex trauma kan dit behoorlijk wat tijd kosten, juist omdat het om de relatie gaat en het geen trucje is.
Mensen met complex trauma zoals mij hebben vaak hele sterke pleasende delen ontwikkeld. Ze gaan mee in de ander en verliezen het contact met zich Self voordat ze het weten. En ja dat kan ook in IFS gebeuren. Toen ik net met IFS begeleiding begon deed ik het net als Richard Schwartz. Mensen kregen de mooiste beelden van beschermers voor ogen. Maar na een tijdje kreeg ik door dat er wel hele mooie beelden konden komen, maar er in de kern nog niet zoveel veranderde. Ook de beelden kunnen namelijk voortgebracht worden door een beschermer.
Precies hetzelfde merkte ik nu op in de opleiding. Dat ik als oefencliënt de mooiste beelden kon zien, ik er ook zeker wel iets bij kon voelen, maar ik na de oefensessie doorging alsof er niets veranderd was. Terugdenkend aan mijn sessie met Richard Schwartz, mijn eigen helende werk en de sessies met cliënten kon ik nu voor het eerst het verschil duidelijk waarnemen. Daar waar ik de mooie plaatjes zag, zat ik deels toch nog meer in mijn hoofd. Dit in tegenstelling tot de afgelopen jaren waar ik IFS toepaste op mezelf, geen plaatjes zag maar echt in mijn lijf de delen energie kon waarnemen, die kon volgen en uiteindelijk de emotie kon doorvoelen terwijl ik erbij kon blijven vanuit Self. Dat is wat uiteindelijk voor mij al het verschil maakte en nog steeds maakt.
In mijn trainingen leer ik mensen het protocol nog wel, maar veel meer gaat het over het toepassen van IFS in de praktijk voor jezelf en in de begeleiding van anderen. En dat gaat veel verder dan het protocol, dat gaat over het waarnemen van het Self en de delen en leren wat er daarin nodig is om steeds een stapje dichter bij je Self te komen. De kracht van IFS vind ik juist dat je heel veel vanuit Self kunt doen, wat wezenlijk is complex trauma als je delen hebt die in de kern niemand echt vertrouwen. Dat is waarom kennis en het delen van verhalen voor mij zo belangrijk is. Dat is waarom ik mijn boek geschreven heb. Dat is waarom dit platform voor mij zo belangrijk is. Zodat mensen handvaten krijgen om het zelf te doen vanuit Self. Dat is en blijft namelijk de belangrijkste sleutel. En mocht dat nog niet lukken kijk dan of je iemand kunt vinden die je een beetje op weg kan helpen. Maar dan op de juiste manier, waarbij je echt merkt dat er ten diepste iets in jou verandert er er steeds meer Self tevoorschijn komt. En nee dit hoeft dus niet persé een IFS coach of therapeut te zijn.