Je Self als therapeut (4-7-24)
Schrijnend zijn soms de verhalen die ik mijn mailbox krijg. Jonge meiden, anorexia, zelfbeschadiging, gedachten over er niet meer willen zijn. Sommigen al vaker voor langere tijd opgenomen maar nooit echt een weg naar ‘heling’ gevonden. Sommigen juist door de ‘behandeling’ alleen maar meer weggezakt in het oordeel dat ze het na al die hulp toch zouden moeten kunnen.
Het raakt mijn delen elke keer weer. Niet alleen omdat ik zelf dochters heb in dezelfde leeftijd, maar vaker nog omdat ik ook ouders (én therapeuten) zie die zich totaal niet bewust zijn van hun eigen patronen en het ongezien en ongeheeld trauma wat ze zelf met zich meedragen zonder het te weten. Maar dat dat zo is zie je vaak terug in de kinderen. De kinderen zijn de spiegel van de ouders. En de ouders (hoeveel belaste delen ze ook hebben) zijn het anker voor het kind.
En niet alleen raakt het mij, maar het maakt delen van mij ook boos. Want daar waar je het als ouders niet oplost voor jezelf geef je het over aan je kinderen. En dat ken ik maar al te goed. En nee dit zijn niet de gezinnen met huiselijk geweld of sexueel misbruik waar ik het nu over heb. Dit zijn vaak de gezinnen waar alles vanaf de buitenkant succesvol lijkt en de meisjes soms de liefste van de klas zijn. Juist omdat ze zo goed hebben geleerd te pleasen.
Daar waar de buitenwereld niet te controleren is omdat je als kind afhankelijk en machteloos bent van je ouders slaat het naar binnen toe. Tot op het moment waarop de kinderen uit huis en uit het systeem zijn zitten ze vast in het systeem en kun je het kind wel proberen te helen maar kun je feitelijk weinig doen. Soms moeten ze op latere leeftijd zelfs nog helemaal loskomen van het systeem om weer iets van hun Self terug te kunnen vinden.
Ik ben bijna mijn hele leven onbewust geweest van het trauma waarin ik vast zat en niets van wist. Dit trauma heb ik doorgegeven aan mijn dochters. En nee sommige geheimen kun je als kind (nog) niet met je ouders niet delen, omdat dat raakt waar de pijn zit. Maar als ouders kun je wel aan de slag met het helen van je eigen belaste delen én verantwoordelijkheid nemen voor de delen die je nog niet geheeld hebt. Zodat zij die last niet van je over nemen. Want zolang je nog belaste delen hebt geef je dit door en komt er, ook in het nu, elke keer weer een laagje trauma bij.
Dus neem je verantwoordelijkheid als ouders. Vanuit jouw Self en en je onbelaste delen weet je namelijk altijd precies wat klopt voor dat moment én vanuit je onbelaste delen kun je doen en volgen wat nodig is. Voor jezelf én je kind.