Koffers pakken (8-9-24)
Klaar om mijn koffer te pakken voor de Master Events Trauma Conferentie 2024 in Oxford, waar ik de voor mij grote namen in de trauma wereld ga ontmoeten.
De laatste jaren heb ik ongelooflijk veel grote stappen genomen, maar dat betekent niet dat het makkelijk was of op punten niet loodzwaar. Net als met Oxford nu, voelen dat het klopt, en het tegelijkertijd echt ongelooflijk spannend vinden. Tot op het punt van dissociëren toe. Dat vraagt dan echt alle moed, vertrouwen en de wijsheid van Self om het op een manier te doen waardoor het nog behapbaar blijft, vanuit zachtheid, zodat het veilig is en blijft. Voor alle delen. Want alleen vanuit veiligheid kunnen je delen leren, vanuit onveiligheid wordt het hertraumatiseren.
Het mooie van dit event en andere events die aansluiten bij de nieuwe traumaleer is dat ze zo goed begrijpen hoe dit werkt. En dus is er een week van te voren een webinar om elkaar al even online te ontmoeten, uit te leggen hoe het werkt deze week, alle vragen te mogen stellen een vooral een kans te bieden om alvast met elkaar te verbinden. En ja dat stelde mijn delen echt gerust, en dat was in het zakken letterlijk voelbaar voor mij na het webinar. Niet genoeg om het dissociëren nu te voorkomen, maar alle beetjes helpen. Net als het schrijven en delen op LinkedIn nu.
‘Navigeren in het landschap van delen’ noem ik dat altijd in mijn trainingen, zicht krijgen op al die delen die dit zo spannend vinden, piketpaaltjes slaan en kijken wat elk deel nodig heeft om iets meer te ontspannen en vertrouwen te krijgen, zodat er in het geheel meer ruimte komt voor Self. Zelf zie ik het altijd als een bol wol, waar allemaal losse draadjes uitsteken. Trekken aan één zo’n draadje kan er zomaar voor zorgen dat de bol wol verstrakt en vaster in elkaar komt te zitten. Zo vast zelfs dat het soms zelfs lijkt alsof deze niet meer uit elkaar te krijgen is. En dan vraagt het langzaam de bol in je handen te nemen en millimeter voor millimeter voelen waar nog iets van ruimte zit. Zonder druk, zonder moeten maar met geduld en liefde. Draadje voor draadje langsgaan, kijken of er iets van ruimte is om te bewegen, het kleinste stapje nemen dan doorgaan naar het volgende draadje. Zo komt er langzaam meer ruimte in de hele bol met wol.
Als ik ooit zover kom dat ik mijn kinderboek over IFS ga schrijven weet ik al dat deze bol wol er in terugkomt in beelden, om het uit te leggen. Omdat elk kind dat snapt en zelfs met een bol wol in de handen kan voelen hoe het werkt. Maar voor mu ligt mijn boek voor volwassenen nog voor mij op de grond. En ook dat is iets wat mijn delen ongelooflijk spannend vinden want ik zou het o zo graag als dank geven aan de mensen die mij op mijn pad hebben geholpen en ik daar tref. Ik (lees mijn deel) weet alleen niet of ik dat durf. Juist omdat iets in mij zich tussen al ‘de groten der aarde’ weer heel klein gaat voelen en niet weet of ik het waard ben. Ook al weet ik vanuit Self dat we allemaal mens zijn en niemand meer of minder is dan de ander. Dus ook daar heb ik nog een piketpaaltje te slaan. En ook dat is oké.