Oor-delen (13-9-24)
Ik beweeg door tal van emoties deze week en leer heel veel, vooral over mezelf. Alles wat je raakt is een ‘trailhead’ en heeft je iets te zeggen over jezelf. Het geeft inzicht in dat wat je nog te helen hebt.
En wow wat heb ik nog veel te leren. Misschien niet qua inhoud, dat is altijd mijn kracht geweest. Zelfs misschien niet qua ‘doen’ in het werken met cliënten. Ook daarin voelt het alsof ik mij kan meten met zeer ervaren werkers in dit vak. Maar boy wat zit er nog een hoop frustratie en onverwerkte emotie in mij als ik mij beweeg buiten gebieden waar ik (lees mijn delen) zich veilig voelen.
Na een dag Richard Schwartz en enkele sprekers waren delen van mij gister totaal gefrustreerd. Die delen kwamen maar Oxford voor meer diepgang en nieuwe inzichten, sparren met vakgenoten over complexe casussen en het steun en herkenning vinden in elkaar. Daarentegen werd bij veel lezingen hetzelfde verhaal verteld wat overal op eerdere lezingen al verteld is, niet meer dan de basis is of al in het boek staat. En ja dan gaat het meer op de persoon een keer live ontmoeten en energie opzuigen in een zaal van aanbidders. En ja daar vinden mijn delen wel wat van, en dat zegt vooral alles over mij.
Zonder dat ik mij daar zo bewust van was is daar wirwar aan delen bij betrokken. De delen die diepgang willen om zich veilig te voelen omdat ze zich anders zo verloren voelen in een grote groep. Die delen die er echt wel wat van vinden als mensen gewoon hetzelfde praatje afdraaien zonder er verder nog iets voor te doen want je moet er toch immers voor blijven werken. Delen die vinden dat het altijd weer beter en mooier moet want met stilstaan verlies je de strijd. En zo nog veel meer.
Het is één grote bewustwording van mijn ‘oor’delen en een besef wat er nog te helen valt als ik mij buiten mijn eigen veilige zone beweeg. En ja het liefst lopen delen van mij dan weg en willen het bijltje erbij neergooien, terwijl ze vooral alle frustratie over het ontbreken van diepgang uiten. Mijn Firefighter noemt het zelfs smalend een wellness retreat voor therapeuten die de verplichte CE punten moeten verzamelen of de beginnende coaches of therapeuten die er vooral zitten om de guru’s te ontmoeten en genoeg hebben aan elke kruimel die gegeven wordt. Alleen ontbreekt dan de koffie en de goede verzorging want het is vooral weinig pauze, bewegen tussen locaties door terwijl je ondertussen een overvol koffietentje in duikt en aansluit bij de rij van deelnemers die ook een koffie to go willen.
Dus gistermiddag heb ik even geskipt, ben ik vooral even naar binnen gegaan om al die frustratie te voelen, en in mijn lijf te voelen waar al die delen zich aandienden. Tot het iets rustiger werd en ik vanuit Self nieuwsgierig kon zijn naar wat ze mij te zeggen hadden. En dat was stap 1, een grote stap en een goed begin. Stap 2 was deelnemen aan de advanced psychotherapy processing groep en daar als eerste in de kring opstaan en voor mijn delen spreken in de frustratie die die dag zo gevoeld was. En dat hielp. Omdat ik dan voor mijn delen spreek en ze een stem geef. Omdat ik dan terugkrijg dat ik absoluut niet de enige ben en velen om mij heen het ook zo gevoeld hebben. Omdat ik voor het eerst die dag echte verbinding voel met de mensen. En nee misschien leer ik dan qua inhoud niets nieuws zoals delen van mij gehoopt hadden, en ook niet qua ‘doen’ in het werken met cliënten. Maar ik leer vooral heel veel over mijzelf en opnieuw verbinden in een situatie die onveilig voelt in plaats van de vluchten en mijn Firefighter er op los te laten zoals ik tot nu toe altijd deed. En zo is Oxford alsnog enorm leerzaam voor mij en geeft het meer inzicht en diepgang in mijzelf. En daar ben ik dankbaar voor, hoe lastig soms ook.