Oxford (11-9-24)
Oxford 2024, ik ben er. Het is gelukt en vandaag ga ik Richard Schwartz live zien bij de Immersion day. Een hele dag, of zoveel als lukt, waar ik lekker stilletjes vanuit de achterkant van de zaal ga genieten van het feit dat ik hier gekomen ben. En ja daar waren heel wat piketpaaltjes voor nodig.
Al mijn delen zijn langsgekomen de afgelopen dagen, mijn doodsbange getraumatiseerde delen, mijn recalcitrante deel wat overal tegen aan schopt en hard roept ik kan toch niets, mijn deel wat snel begint te huilen om maar iets van de emotie los te kunnen laten en hulp te krijgen, mijn dissociërende deel en natuurlijk al mijn Firefighters. Sommige al lang bekend bij mij, anderen nieuwe bekenden. En al die delen in mij hadden iets anders nodig.
De garantie en vrijheid om niet te gaan als het niet zo lukken, was een grote. Ook al vonden andere delen daar wel wat van, als het niet zou kunnen kon het niet. Dat was heel duidelijk. Daarnaast rust om mij heen, verder niet te veel verantwoordelijkheid behalve dat wat mijn Managers weer in stelling bracht en ik leuk of fijn vond om te doen, zoals met Bas door het bos lopen of het contact en gesprekken met cliënten. Even volledig op de ander kunnen richten, en helemaal in verbinding ‘zijn’.
Het delen op LinkedIn en uitspreken dat ik mogelijk niet zou gaan was een grote, net als de inzichten die ik kreeg uit het artikel wat ik vond omdat het daarmee voor mijn delen nog meer duidelijk werd en ze er niet bang voor hoefden te zijn. En ja uiteindelijk ook oxazepam omdat de spanning anders te groot zou worden en ik gewoonweg niet zou kunnen gaan. Dus half als een zombie (niet door de oxazepam, maar door alle delen en emoties in mij van de afgelopen dagen) liep ik gister achter manlief aan door schiphol. Terwijl alle oude situaties waar het zo mis ging door mijn hoofd heen raasde. Wat niet anders was dan ook een deel wat mij wilde laten zien waarom ik vooral niet moest gaan.
Feitelijk is wat ik doe gewoon exposure therapie, maar dan vanuit alle vrijheid en het weten van Self dat dit klopt en dit de weg is. Waarbij Self ook heel goed aangeeft wanneer het alsnog verandert in een nee. En nee, voor een ander die hier nooit geweest is, is dit niet te begrijpen. Hoe het zo intens onveilig kan voelen in alles terwijl je cognitief echt wel weet dat het veilig is. Voor delen van mij voelt dat letterlijk als de hel.
Eenmaal ik Oxford kwamen mijn delen meer weer tot rust en kwam ik weer een beetje terug in mijn lijf en mijn Self. Voldoende zelfs om eenmaal gesetteld nog een avond wandeling te kunnen maken door het mooie oxford met alle imposante gebouwen die ik mogelijk de komende dagen ga zien. En ja nog steeds mogelijk, want er hoeft nog steeds helemaal niets. Dat ik hier al ben gekomen is groter en leert mij meer over trauma dan wat ik hier in Oxford in alle lezingen samen ga leren.