Pareltje (17-6-24)
Soms moet je iets delen met een ander om te voelen of het ook echt klopt voor jou.
Zo werkt het bij mij maar ook bij veel van de mensen die ik coach. Het feit dat er iemand getuige is en het echt hoort maakt het anders en maakt het echt. Dat merkte ik jaren geleden al toen praten over mijzelf, mijn gevoel of dat wat mij echt raakte nog veel te gevaarlijk was. Heel lang heb ik mijn innerlijke wereld per mail met mijn coach gedeeld, omdat dat de enige manier was die veilig was, tot ik langzaam stapje voor stapje een beetje verder durfde.
Het feit dat mijn coach ‘als getuige’ las wat ik schreef maakte al het verschil en was wezenlijk anders dan alle dagboeken die ik die jaren daarvoor voor mezelf had volgeschreven. Feitelijk was hij destijds vanuit zijn Self getuige van mijn delen in wat ze wilden en langzaam aan stapje voor stapje durfden te delen.
Daar waar ik eerder zijn Self nog nodig had en dus ook zijn antwoord en begeleiding in de mail, werden mijn delen zachter en kwam ook mijn Self weer steeds meer tevoorschijn. Na verloop van tijd had ik (lees mijn delen) steeds vaker zijn antwoord niet meer nodig, maar was het drukken op de verzendknop al voldoende om het antwoord vanuit Self te weten.
Nu kan ik het grotendeels Self maar het principe werkt nog hetzelfde. Dus toen ik gistermorgen opschreef dat ik naar Bemmel zou gaan ‘of all places’ voelde dat oké. Maar feitelijk was die éné toevoeging ‘of all places’ al de uiting van een deel die dacht no-way. En zo werkt het vaker, van die hele kleine zinnetjes tussendoor of dat wat iemand ‘zomaar’ even zegt bij het weggaan. na een uur praten over ‘niets’. De delen ‘verraden’ zich wel als je goed luistert en voelt.
Dus pas na het posten voelde ik het. Bemmel was de veilige optie voor een belast deel van mij, maar mijn onbelaste avontuurlijke deel wilde echt wat anders en had al heel lang Hoog Sauerland in het hoofd. De bergen zien, kijken of het campertje de berg op kon komen en vooral ook de natuur opsnuiven. En zo reed ik, na wat stops voor proviand, met klamme handjes dat wel, de bergjes op en neer. Vooral toen ik even vergeten was dat je berg af moest op de motor in plaats van op de rem en mijn dieseltank die eerder nog kwart vol leek, bergopwaarts ineens ‘leeg’ aangaf.
Maar mijn moed werd beloond en ik eindigde in het mooie Waserfall bij mini camping Welgelegen, waar ik in het restaurant onthaald werd met een wijntje en een groot scherm om de tweede helft Nederland – Polen te zien. Niet helemaal de natuur in maar welkom op dat moment.
En het pareltje? Dat kwam voor mij daarna toen ze vertelde dat de wandeling naar de waterval wel redelijk steil naar beneden liep. Ik die altijd op zoek ben naar watervallen, maar naar het cynische stemmetje geluisterd had dat hier vast geen waterval zou zijn. En nee de waterval was niets groots, maar de wandeling zo aan het einde van deze dag was absoluut een groot cadeau.