Quick-fix (12-9-24)
De cliënten die ik nu begeleid hebben soms heel complex trauma. Velen daarvan hebben zich nooit echt gezien en begrepen gevoeld door de GGZ. Ze begrijpen en doorvoelen hun innerlijke binnenwereld beter dan de behandelaren die jaren tegenover hun hebben gezeten en het hadden moeten weten. IFS is voor hen volkomen logisch, maar wat ze missen, of beter gezegd nu nog te veel afgeschermd wordt door hun delen is het Self. En daarvoor hebben ze mijn Self nodig, om te praten met hun beschermende delen. En hoe meer die mijn Self gaan vertrouwen hoe meer ruimte er komt voor het eigen Self.
Maar dit gaat niet quick en easy door de standaard stappen te volgen. Je heelt geen trauma van tientallen jaren in een sessie van drie kwartier. Dit vraagt ongelooflijk veel kennis en nauwkeurigheid bij de begeleider en vooral het Self. Zodra je maar met iets van een deel aan tafel schuift en vandaar uit met de ander gaat werken wordt dit direct gevoeld en is het vertrouwen meteen weg. In de GGZ noemen ze dit ook wel therapie mijdend, in mijn wereld noem ik dat vooral een ‘trailmark’ dat je als begeleider zelf nog wat te doen hebt.
Daar waar je zelf nog wat te helen hebt schiet je in je eigen delen. Dat overkwam mij gister omdat ik precies kon zien en voelen waar elke afslag gemist werd in de video en er weer een beeld getoond werd van iemand die twintig jaar trauma heelt in één sessie. En dat klopt gewoonweg niet. Deze mensen in de video weten hoe IFS werkt, kennen het protocol, zijn niet zodanig getraumatiseerd dat ze niet meer kunnen functioneren maar hebben veelal gewoon nog een baan en een leven. Maar het gevolg is dat de hele zaal denkt dat het zo werkt. Net als de mensen die de officiële IFS opleidingen volgen. Want ook daar werk je met en oefen je op elkaar als hoogfunctionerende professionals. En daar slaan we precies de plank mis.
Het is namelijk geen quick fix, en je kunt niet in één sessie een hele trauma historie van misbruik helen, je zult soms letterlijk plaatje voor plaatje door moeten gaan van al die jaren van opeenstapeling van trauma. En het Self van de begeleider is daarin de sleutel, niet het protocol. En dan nog kan het zomaar jaren duren voordat je het vertrouwen van de beschermers krijgt. Die boodschap miste ik gister en dat raakte mijn delen. Enorm. Juist omdat we juist dit moeten bieden als basis in de GGZ omdat dit gewoonweg niet zelf te bekostigen is. Deze kennis van IFS moet daar zijn om hertraumatisering te voorkomen daar waar dit nu nog veel te vaak gebeurd. En dus heb ik deel drie van de dag geskipt om met mijn eigen getriggerde deel te werken om daarna terug te komen. Meer in Self en weer een stukje meer geheeld. En precies dat is voor mij de kracht van IFS.