Rode vlaggen voor coaches, therapeuten en begeleiders (13-3-25)
Net als vele anderen ben ik niet voor niets dit vak ingerold en op het gebied van trauma uitgekomen. En hoe veel ik ook weet van trauma en hoe veel ervaring ik inmiddels ook heb met het werken met mensen met trauma ik ben en blijf ook mens. Een mens met mijn eigen wonden, waarop mijn delen reageren als een ander mij daarin raakt. Net als bij ieder ander. En dat we geraakt worden is goed, hoeveel pijn het ook doet. Het verteld ons namelijk iets over dat wat we nog te helen hebben. En hoe meer we dat kunnen helen hoe meer we ons Self kunnen zijn.
In het echte leven is dit nog niet zo makkelijk. Als je veilig gehecht bent opgegroeid en niet teveel trauma ervaringen hebt, kan het zijn dat je in Self bent en iemand anders vanuit een deel langs komt iets zegt of doet waarvan je weet dat het niet oké is. Als er dan geen eigen wond zit kun je het laten gaan en het gedrag van de ander op de juiste manier begrenzen. Als er echter nog een wond zit, is de volgende stap vaak dat jij vanuit een deel gaat reageren op de ander. En zo escaleert het binnen no time naar het niveau van de firefighters.
En ja dat gebeurt helaas ook nog bij mij. Omdat er nog te veel wonden zijn die nog niet geheeld zijn, ook al heb ik al zo veel innerlijk werk gedaan. Helen van trauma vraagt nou eenmaal tijd en het is nooit in één keer allemaal beter. In het echte leven is dat oké, dan hoeft de één niet wijzer te zijn dan de ander. Het zou heel mooi zijn als je samen kunt onderzoeken waar het begon en hoe het geëscaleerd is door ieder voor zijn of haar eigen delen te spreken. Want als er een escalatie is, zijn er altijd van beide kanten delen bij betrokken. Als je dan beiden vanuit het Self voor je delen kunt spreken, waarbij je ook de ander echt kunt horen en valideren waar nodig kun je samen weer terugkeren naar de rust. En daarmee wordt het dan ook een helende ervaring.
Bovenstaand voorbeeld gaat echter uit van een gelijkwaardige relatie. In een relatie die niet gelijkwaardig is, zoals van een client met een coach, therapeut of behandelaar is het in mijn ogen anders. Juist omdat de client vaak nog niet voldoende in Self kan zijn en er nog te veel wonden zijn om vanuit Self voor de delen te spreken. Als coach, therapeut of behandelaar heb je daar dus boven te staan, is het oké om jezelf in de behandelrelatie in te brengen, maar moet er zoveel Self zijn dat je niet uit verbinding gaat door wat de client doet en of zegt. En dat is helaas te vaak wat er mis gaat.
Cliënten met een heel gevoelig systeem en een door trauma zeer fijn afgestelde delen detector (omdat die hen vroeger veilig hield) voelen het feilloos aan als er een deel van de ander aanschuift. Als de coach, therapeut of behandelaar dan niet toegeeft dat de client gelijk heeft en op de juiste wijze valideert vanuit Self, vooral omdat ze de eigen delen als behandelaar nog niet willen en kunnen zien, volgt een escalatie waarbij soms zelfs het contact wordt verbroken. Vaak nadat de client toch echt verteld is dat het aan de client ligt. De client blijft vervolgens met een groot gevoel van onmacht achter.
In de hulpverlening wordt wel gesproken over de rode vlaggen bij cliënten, maar wat bij betreft is dit een rode vlag voor coaches, therapeuten en behandelaren. En nee je kunt niet iedereen recht doen, maar als coach, therapeut of behandelaar heb je ook altijd een eigen aandeel in het geheel. En daar dien je in de rol in mijn ogen de verantwoordelijkheid te nemen, juist in die rol. Het zijn niet de makkelijke cliënten die zeggen hoe goed je je werk doet of in hoeverre je zelf al geheeld bent, maar de mogelijkheid voor jou om verbinding te blijven met de cliënten die het je niet zo makkelijk maken, of misschien wel zeggen wat je nog niet wilt horen. En als je dat nog niet kunt zonder daarbij in Self te blijven dien je de client door te verwijzen naar iemand die dat wel kan. En ook dat is oprecht oké en beter voor jou én vooral voor de client.