Self zorg (27-3-2025)
Deze week ga ik naar Engeland voor vijf dagen IFS Opstellingen. Sinds een paar dagen wordt ik al om vijf uur wakker. Afgelopen nacht was het half vier. Een brak begin van de dag en een teken dat mijn delen zich beginnen te roeren. Ook al lijkt het op de dag nog redelijk goed te gaan (afgezien van de hoofdpijn die er ook al was) ik weet inmiddels uit ervaring dat er onder water van alles gebeurt en de stress zich al opbouwt. Ik zie het ook op mijn apneu apparaat naast mijn bed. Daar waar ik eerder altijd dacht dat mijn slaap apneu samenhing met gewicht, medicatie, suikers eten (en ja dat maakt allemaal uit), zie ik het getal op het apparaat steeds hoger klimmen daar waar het tijden echt superlaag is geweest en ik echt goed sliep.
Inmiddels kan ik het zelf voor een groot deel. Voor mezelf zorgen vanuit mijn Self wat betekent dat ik wel ga, maar ook alle vrijheid heb ingebouwd op te stoppen op elk moment. Het betekent dat ik vooraf gecheckt heb of ik niet inhouse maar elders kon slapen, omdat ik inmiddels ook weet dat mijn systeem anders helemaal geen kans krijgt om te ontspannen. In alle jaren dat Ruth Culver dit doet was een verzoek als deze nog maar één keer eerder voorgekomen. En ook dit doet wat met delen van mij, want ik weet het programma nog niet (en hoe onveiliger het wordt hoe meer ik weer terugval op oude beschermers) en dus ook niet op welke momenten ik mij terug kan trekken. Het liefst zou ik ook niet de drie maaltijden met de groep gezamenlijk eten omdat ik in stress geen hap door mijn keel krijg en ook het mogelijk verplicht samen eten geen ontspanning is maar stress oplevert. Daar waar ik vroeger geen nee durfde te zeggen leer ik steeds dat wel te doen en te zorgen voor mijzelf. Dus ook maaltijden mogelijk niet mee eten en delen van het programma overslaan, en als dat daarmee niet veilig voelt voor de groep stop ik. Mijn systeem heeft nou eenmaal met al het trauma wat er nog zit ook echt tijd nodig om te ontladen en kan dat vaak alleen maar doen als ik alleen ben.
Omdat ik weet wat een groep met trauma met mijn systeem kan doen, hoe veilig de begeleiding ook is, gaat mijn man mee als achterwacht. Hij kent mijn systeem inmiddels goed en weet wat te doen (of eigenlijk vooral niet te doen en op de achtergrond aanwezig te zijn indien nodig). En ja hij vindt het ook heerlijk om daar de hele week ‘alleen’ te zijn en niets te hoeven mocht ik die dagen toch nauwelijks ‘thuis’ komen. En dit hebben mijn delen van te voren uitvoering gecheckt, om te voorkomen dat andere delen van mij zich achteraf toch heel schuldig zouden voelen. En zo heb ik van tevoren meer ‘piketpaaltjes’ geslagen zoals ik dat altijd noem in mijn trainingen om het veilig te houden voor mijn delen, waardoor ik naast de onrust ook nog steeds de rust voel, het weten en de leiding van Self. En dat is hetgeen wat mij steeds de weg wijst en mijn pad aangeeft. Keer op keer.