Storm (1-8-23)
‘”Het stormt buiten. Dikke regendruppels glijden langs de ramen naar beneden. Ik kijk naar buiten. De leegte in. Proberend wijs te worden uit de wirwar in mijn hoofd. Want het kan toch echt niet waar zijn. Ook al is er steeds meer wat dat tegen spreekt, ook al wil ik het niet horen. En ook al wist ik dat eigenlijk al lang.
Als mij een paar weken geleden na de diagnose DIS bij de psychiater gevraagd wordt wat ik het liefst zou willen als ik mocht wensen, kijkt mijn man mij gek aan als ik antwoord ‘weer kunnen werken’. Hij ziet alleen maar de beelden van mij trillend, niet meer kunnen praten, totaal de weg kwijt, liggend op de badkamervloer of in paniek langs de kant van de weg. Maar voor mij staat werken gelijk aan weer kunnen functioneren, net als de rest van de wereld, het gevoel hebben weer normaal te zijn. Ook al ben ik ‘normaal’ voor mijn gezin en de liefste moeder van de wereld voor mijn meiden.
Werk is voor mij waar ik voor het allereerst echt vastliep en ik bewust werd dat er iets was. Mijn werk was mijn ik. Meer dan twintig jaar later hoop ik nog altijd weer te kunnen werken, om meer te zijn dan wie ik nu ben. Maar tegelijkertijd ben ik klaar met verschuilen, verstoppen in anonimiteit en schreeuwt alles in mij om de stilte te doorbreken. Terwijl ik ongelooflijk dankbaar ben voor al het goede wat ik inmiddels teruggevonden heb in mijzelf de laatste jaren, is het tegelijkertijd ongelooflijk verwarrend om steeds helderder te zien wat er altijd al was en ik innerlijk al wist. Ik was er alleen nog niet aan toe om het echt te zien, deels nog steeds niet denk ik.
De storm in mij zal nog wel even door razen, maar gelukkig weet ik inmiddels ook dat deze weer uitraast. Net als de storm buiten. En voor wie nu denkt aan alle overtrokken scenario’s uit de film en denkt ‘die is gek’, zo werkt het dus vaak niet. Het ‘gekke’ is dat ik eigenlijk gewoon ook heel normaal ben. Ik ben er zelfs van overtuigd dat veel meer mensen hiermee, of een vorm van trauma gerelateerde dissociatie worstelen. Zonder dat ze het weten of een ander het mag zien.”
——-
Een blog van voor mijn IFS tijd, kort daarna kwam alles samen en ging het razendsnel. Zeker nu ik weet dat DIS niets anders is dan een continuüm van trauma én heelbaar is zet ik mij in om IFS op de kaart te zetten in Nederland.
Toen mijn boek uitkwam tipte iemand mij alle dankberichten te bundelen. Dat heb ik nooit gedaan. Ik weet alleen dat het aantal dankbetuigingen die ik heb ontvangen van mensen die met tranen in hun ogen mijn boek in één keer uitlazen voor mij niet meer te tellen is.
Mensen zijn ontroert door de herkenning en geven aan dat alleen het lezen al helend is. IFS is voor hen net als voor mij het missende puzzelstukje waar ze al zo lang naar hebben gezocht.
En het mooiste? Dat ze aangeven dat het mee resoneren op mijn proces bij hen voor verandering heeft gezorgd en handvaten geeft. Juist omdat mijn Self in het boek verweven is. En precies dat is de grootste heler en belangrijkste sleutel.