Te gevoelig (25-8-23)
Nog zo jong en net volwassen. Supergevoelig, intelligent, creatief en zo puur. Ze worstelt met complexe thema’s als zelfbeschadiging, anorexia en heeft suïcidale gedachten. De strijd met de delen is groot en zwaar. Maar ik zie alleen maar haar.
We gaan niet proberen haar delen te laten veranderen, niet onderhandelen, daar is geen enkele ruimte voor geeft ze ook zelf aan. De vorige keren hebben we met de vloerankers in IFS gewerkt aan het inzicht en begrip in het complexe geheel van delen die haar zo proberen te helpen. Nog even niet voelen, behalve het voelen dat haar lichaam zich millimeter voor millimeter iets meer ontspant en er heel langzaam aan van de rust ontstaat die ze al zo lang niet meer kent.
Vandaag zit ze tegenover mij. Op het zwarte kleed. Beiden in kleermakerszit. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Omdat we beiden voelen dat dat klopt en er alle ruimte is om dat te volgen. Want hier in mijn ruimte is geen protocol, geen agenda, geen stappenplan en geen tijd. Alles is goed en welkom en er hoeft echt helemaal niets. Er is alleen maar zijn in de veiligheid van het hier en nu en van de ander. Want juist dat hebben de delen nodig om stapje voor stapje weer iets van vertrouwen te kunnen voelen. En precies zo ontstaat er vanSelf ruimte voor heling.
En dat vraagt nogal wat van mij als begeleider. Behoorlijk wat. Wat hoe complexer het trauma van de ander hoe meer Self er aanwezig moet zijn bij mij. Want de delen van de ander pikken het namelijk feilloos op als er nog delen bij mij actief zijn. Dus als er maar een flinter van angst zou zijn dat ik iets niet goed zou doen, haar zou verliezen, ik zou gaan werken volgens hoe het ‘moet’, of zelfs iets ogenschijnlijk kleins als even op de klok kijken hoeveel tijd we nog hebben, wordt dat direct in haar systeem vertaald als onveilig en niet te vertrouwen.
Precies daarom moet ik ten alle tijden ook precies kunnen volgen wat echt helemaal klopt voor mij en al mijn delen. Zodat ik helemaal vanuit Self aanwezig kan zijn bij de ander. En nee dat leer je niet in een training, maar dat vraagt jarenlange levenservaring samen met de kennis van trauma en IFS. Delen reageren op delen en vanuit het Self kun je helen zeg ik altijd. Het Self is de sleutel. Bij jou én de ander.
Dus ja je kan werken met de delen volgens het protocol, maar dat vraagt afstemming op elkaar en vooral openheid, eerlijkheid en transparantie over de delen die bij jou langs komen als begeleider. Zodat er in de openheid mag zijn wat er is, bij de cliënt en de begeleider, en vandaar uit gewerkt kan worden aan vertrouwen. Maar echt werken vanuit het pure Self gaat zoveel sneller en tegelijkertijd precies op het tempo wat klopt. En precies daar zit voor mij de magie en voel ik alleen maar diepe dankbaarheid voor het werk wat ik mag doen.