Tongen (30-7-24)

Zaterdag ochtend, langzaam struinend loop ik door de supermarkt. Terwijl ik met mijn ogen de schappen langsga, lopen ze langs mij. Een jochie jaar of zes zeven denk ik en een meisje van vijf. Vader is nergens te zien. 

‘Auw’ even stilte en dan ‘Waarom doe je mij altijd pijn’. Ik hoor het verdriet én de vraag in haar stem. Terwijl ze tegelijkertijd ook achter hem aan blijft lopen. Want het is haar grote broer. Ik wordt even geraakt door haar stem, maar ze zijn alweer voorbij en ik zak weer terug in zen modus. 

Als ik met mijn karretje langs het snoepgoed rij, kom ik ze weer tegen. Hij staat gebukt naar haar toe met z’n ogen op haar gericht en met zijn vinger wijzend. ‘Jij moet dit meenemen naar pap en zeggen dat je dit graag wilt hebben’. Zij kijkt hem twijfelend aan. Alsof ze even niet weet wat te doen, want het voelt misschien niet goed maar het is haar grote broer. En ze spelen altijd met elkaar. Ik loop door maar merk dat het iets raakt in mij. Mijn gedachten dwalen af terwijl mijn hoofd probeert op te lossen wat mijn lijf voelt.

Dan sta ik in de rij voor de kassa. En weer staan ze achter mij. Nu met vader op vier meter afstand terwijl hij nog even in het schap van de verzorgingsmiddelen neust. ‘Wil je tongen?’ hoor ik hem luid tegen zijn zusje zeggen. Ik knipper even met mijn ogen in een ‘huh?’ moment. Vader kijkt schulbewust om zich heen, checkt even of iemand het gehoord heeft en wil het liefst wegkruipen. Hij murmelt iets, terwijl hij de andere kant op kijkt. 

Ik weet dat het jochie slechts herhaalt wat hij van stoere vriendjes heeft gehoord, en dat hij nog de onschuld zelf is, maar toch. Er zit een fijn lijntje tussen horen en doen. En dat vraagt aanwezigheid van de ouder die het jochie uitlegt dat dat echt niet oké is en liefdevol begrenst waar nodig en die het zusje beschermd waar ze dat zelf nog niet kan doen. Zodat ze zelf leert haar grenzen aan te geven. 

Waarom gaat het zo mis met onze jeugd wordt er de laatste tijd zo vaak geroepen, en dan wordt al snel naar de telefoon gewezen en het ontbreken van weerbaarheid. Maar de jongeren zitten niet voor niets de hele dag achter de telefoon en weerbaarheid moet je leren. Het begint bij de ouders. Zij geven het goede voorbeeld door in verbinding aanwezig te zijn en liefdevol te begrenzen waar nodig. Mentale gezondheid start bij de ouders. https://youtu.be/A0y4xNAQShc?si=rtwruvVvaWgTBPYX