Uren aftellen (17-10-24)
Delen van mij zijn letterlijk de uren aan het aftellen. Nu nog 84 uren te gaan. De migraine die niets anders is dan een deel om te communiceren dat dit echt niet oké voor mij is, is lang weg geweest maar komt er vanaf dag 1 bij zitten. De spanning in mijn lijf is torenhoog, niets anders dan ook delen die aangeven dat dit veel te gevaarlijk is.
Ik ben anders dan anderen en pas niet in een hokje. Nooit gepast ook. Mijn brein gaat tien keer zo snel als een ander, ik ben supergevoelig en pik alles op. Eerder had ik absoluut de diagnoses ASS, HB, HSP en AD(H)D en DIS gekregen. Maar als je mij in een veilige omgeving zet ben ik eigenlijk heel normaal (keigoed zelfs in wat ik doe als IFS coach zouden delen zeggen) en kan ik helemaal meSelf zijn. En dat maakt alles anders.
En hoe veilig de IFS community ook is, juist omdat daar altijd alle delen welkom (zouden moeten) zijn, er wordt ook nu nog steeds van alles in mij geraakt van eerder. Van al die keren dat ik niet welkom was, ik niet in het hokje paste of ik het niet kon doen hoe de anderen het deden. Waardoor ik uiteindelijk ging geloven dat ik het niet waard was om te zijn. En niet alleen dat maar mijn systeem pikt echt alle belaste delen van een ander op en vergroten ze uit waar deze gevaarlijk lijken te zijn voor mij of een ander. Dan gaat mijn hele beschermingssysteem aan en verlies ik steeds meer iets het contact met mijn Self. En geloof mij echt iedereen heeft belaste delen en het bewustzijn daarover en de openheid daarin maakt al het verschil.
Mijn beste leermeesters zijn mijn cliënten, degenen die ik één op één coach en / of in de training. Van hen leer ik echt het allermeest over mijzelf. Juist omdat het daar veilig is en er in de veilige verbinding vanSelf inzichten ontstaan, voor mijn cliënten én ook voor mij. Daar kan ik pas echt helemaal mijn Self zijn (Self en onbelaste delen) en precies dat ‘het Self’ is de sleutel en de kracht van IFS. Samen met het inzicht hoe beschermers werken, hoe complex een systeem kan zijn en hoe het meer en meer het escaleert als je zonder toestemming van de beschermers het trauma raakt.
Toen ik hoorde dat ik de level 1 mocht gaan doen riepen mijn delen keihard en dan ga ik nu door tot en met de level 3 inclusief de certificering. En nu? Ik weet het oprecht niet meer, want ik leer hier niet meer dan ik al weet en in mijn eigen trainingen al geef. En je eigen systeem leren kennen kan alleen als het echt helemaal veilig is. En mijn kritische delen zien hier zoveel missen in deze opleiding dat ik mijn hart vasthou voor degenen die geloven dat ze na deze opleiding kunnen werken met mensen met complex trauma.
De enige reden om dan nog mee te doen is het krijgen van het papiertje om te bewijzen dat ik goed genoeg ben (of beter gezegd aanwezig ben geweest, want dat is het enige criterium) en precies dat gaat in tegen alles waarin ik geloof. Dat ik het waard ben hoef ik gelukkig niet meer te leren, dat hebben mijn cliënten mij al geleerd de laatste jaren ❤️