Verdrongen herinneringen (14-10-24)
Mijn brein is een wirwar van losse plaatjes in mijn hoofd zonder emotie of gevoel. Dit terwijl mijn lijf op momenten signalen geeft wat heftige intense emoties die mij zomaar volledig kunnen overspoelen als ik Self er niet bij blijf, maar waarbij enig beeld mist.
Ons brein maakt een verhaal op basis van van het waarneemt in het lichaam en ziet in de omgeving. Dat is hoe het brein werkt om ons veilig te houden in de toekomst. Het verhaal is belangrijk en filtert informatie om de toekomst te voorspellen. Ons systeem is zo ingenieus dat het ons zelfs heftige pijn kan laten voelen om het verhaal te ondersteunen. Zie ook het TedX filmpje van de slang als bijlage bij deze post.
Het is nog overzichtelijk als het om één gebeurtenis gaat, maar als er veel meer gebeurtenissen zijn dan wordt het complex. We schieten dan soms in het ene verhaal en op een ander moment in een ander verhaal. Tiktokken tussen delen noem ik dat ook wel in mijn boek. Op het moment dat er heel veel was wat veel te groot was om alleen te dragen of het systeem zo gevoelig is dat het alles oppikt lijken de losse verhalen soms niet genoeg, en moet er één overkoepelend groot verhaal komen om alle losse eindjes aan elkaar te knopen, orde te brengen in de chaos en juist soms om dat te verbergen wat in de kern echt niet gezien mag worden.
En het is bizar hoe ons brein dan kan werken en alles aan elkaar kan knopen, de informatie die dienend is mee te nemen en dat wat niet past te laten. Confirmation bias wordt dat ook wel genoemd of hoe delen werken in IFS termen. En niet alleen dat, maar dat wat ooit veel te groot was toen wij kleiner waren zouden we nu op deze leeftijd vaak kunnen dragen. Omdat we groter en wijzer zijn en niet meer afhankelijk van de ander om voor ons te zorgen.
Maar omdat de herinnering vast blijft zitten in het verleden, moet ook het verhaal groter worden, anders klopt het niet meer voor het brein. En niet alleen dat maar alles wat je in het verdere leven tegenkomt, wat raakt aan de oude gebeurtenis en een eigen emotie heeft, wordt op de op elkaar geplakt. Als een grote val die steeds groter wordt. Gestapeld verdriet noem ik dat ook wel in mijn training.
Precies dat is waarom we zo voorzichtig moeten zijn met verhalen of zelfs met het het waarnemen van het lijf. Want als we niet oppassen doen we dat vanuit een deel wat het precies zo maakt dat het klopt. De sleutel is dus elke keer wat is waar en waarnemen en aanwezig zijn vanuit Self.
IFS maakt als enig psychotherapeutisch model onderscheid tussen het Self (wat niet door de wetenschap te vangen is) en de delen die ik in mijn training steeds vaker breinpaadjes noem en die vanuit dat oogpunt ook heel goed te duiden en te onderbouwen zijn vanuit de wetenschap. Cognitief inzicht in de delen helpt, maar de sleutel voor heling is het Self. En precies dat is dé kracht van IFS.