Wat zijn de ACE scores?
Vaak denken we niet aan jeugdtrauma als verklaring voor alles waarin we vastlopen, inclusief lichamelijke symptomen. Om jeugdtrauma vast te stellen bij iemand is op een gegeven moment de ACE score test ontwikkeld. ACE staat dat voor Adverse Childhood Experiences oftewel negatieve (nadelige) ervaringen uit de kindertijd. En alhoewel er al steeds meer aandacht komt voor de impact van ACE’s is er nog een gebied van jeugdtrauma dat vaak onderbelicht blijft.
Iemand met een nulscore op de ACE-score test kan namelijk alsnog torenhoog scoren op de test voor ontwikkelingstrauma. Hierdoor kan het zelfs een grotere impact kan hebben dan de ACE-scores, omdat het vaak over een langere tijdsperiode gaat en ongezien blijft. In plaats van grote trauma’s als mishandeling, misbruik en scheiding, gaat het bij ontwikkelingstrauma om emotionele beschikbaarheid van de ouders, leren omgaan met grenzen, de manier waarop met conflicten omgegaan wordt et cetera. En de impact hiervan is groot. Heel groot.
Opvallend genoeg worden veel hulpverleners nog niet getraind in het uitvragen van jeugdtrauma. Hierdoor kan zomaar iets gemist worden en alle aandacht en de behandeling gericht worden op de symptomen in het nu (zoals bijvoorbeeld een burn-out, angst en paniekklachten, verslaving, PTSS of zelfs een misdiagnose van één van de vele DSM-labels). Dit terwijl deze symptomen juist vaak een uitingsvorm zijn van iets dat veel eerder in het leven zijn oorsprong had. Wat juist vaak niet gezien en (h)erkend is en nu om aandacht schreeuwt.
Hoe mooi zou het zijn als er veel meer aandacht komt voor het herkennen van jeugdtrauma, zodat de oorzaak behandeld kan worden in plaats van de symptomen. Want door de symptomen van nu te behandelen of te laten verdwijnen op wat voor manier dan ook, wordt een richtingaanwijzer verwijderd naar dat wat er mogelijk eerder al was en wat altijd weer zijn weg naar buiten zal proberen te vinden. Op wat voor manier dan ook.
En zo raken mensen steeds verder van huis, terwijl er steeds een oplossing gezocht wordt voor dat wat dan weer aandacht vraagt in het nu plaats van voor dat wat er ooit was. Soms zelfs net zolang tot deze mensen steeds meer diagnoses verzamelen en ze uiteindelijk geweigerd worden voor behandeling, omdat ze te ‘complex’ (geworden) zijn.